Η Οινική παράδοση στην Εύβοια συναντάται από τον λαό των Αβάντων. Ο Όμηρος χαρακτηρίζει μια περιοχή της Ευβοίας, την Ιστιαία, ως «πολυστάφυλο Ιστιαία» σε μετάφραση Ν. Καζαντζάκη: «…Αυτόν τον ακολουθούσαν σαράντα μαύρα καράβια των Λοκρών, που κατοικούσαν απέναντι από την ιερή την Εύβοια. Σ’ αυτούς που είχαν την Εύβοια, τους γεμάτους ορμή Άβαντες και τη Χαλκίδα και την Ερέτρια και την Ιστιαία με τα πολλά σταφύλια και την παραθαλάσσια Κήρινθο και την αψηλή πολιτεία του Δίου, αρχηγός ήταν ο Ελεφήνορας, ο ακόλουθος του Άρη, ο γιος του Χαλκώδοντα…» (Ιλ. 536)
Αυτονόητη λοιπόν και ιστορική θεωρείται πλέον η λατρεία του Θεού του Οίνου στην Εύβοια. Νομίσματα της εποχής φέρουν στον εμπροσθότυπο την κεφαλή του Διονύσου και της Αριάδνης και κληματίδα στον οπισθότυπο, μαρτυρώντας αυτή την άρρηκτη αμπελουργική σχέση που διατηρείται ανέπαφη μέχρι τις μέρες μας, αντιστεκόμενη πεισματικά στη φθορά του χρόνου.
Συχνά στις όψεις των νομισμάτων πάνω από τα σταφύλια ήταν χαραγμένος και ο ήλιος, αποδεικνύοντας τη σημαντική συμβολή της ηλιοφάνειας του νησιού στη διαχρονική οινοπαραγωγή του. Λόγω της παραγωγής και της ποιότητας του περίφημου ευβοϊκού κρασιού η Εύβοια έγινε διάσημη στον εμπορικό κόσμο τόσο στις αποικίες της Χαλκιδικής, όσο και σε αυτές της Κάτω Ιταλίας.
Η ευδοκίμηση της καλλιέργειας της αμπέλου- από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα- οφείλεται στη σύσταση του σχιστολιθικού υπεδάφους της Νήσου που «κουβαλά» μαζί του ποικίλες γεωλογικές διαπλάσεις με ηφαιστειακή δράση.
